Ήταν ένα μεσημέρι μέσα στην εβδομάδα. Είχα μόνο μισή ώρα ανάμεσα στις συνεδρίες μου για να φάω. Οπότε, είχα παραγγείλει το φαγητό μου να έρθει από τις 2:00 μέχρι τις 2:10, ώστε να έχω τουλάχιστον είκοσι λεπτά να φάω με την ησυχία μου. Όλα υπολογισμένα, όλα κουρδισμένα.
Όμως στις 2:05, άρχισε να με κυριεύει η ανησυχία.
“Μήπως δεν έρθει το delivery; Μήπως δεν προλάβω να φάω; Μήπως μπλέξω;”
Και τότε με έπιασα. Με είδα. Άκουσα τη φωνή μέσα μου:
“Ρε συ, μπήκα πάλι σε νοοτροπία έλλειψης.”
Η νοοτροπία της έλλειψης
Δεν φωνάζει πάντα. Δεν εμφανίζεται με μεγάλα δράματα. Είναι μια σκιά που περνά μέσα από τις πιο απλές στιγμές. Ένα σφίξιμο, μια βιασύνη, μια εσωτερική αφήγηση που λέει πως δεν θα προλάβεις, δεν θα φτάσει, δεν θα έχεις. Ξεχνάς ποιος είσαι και βλέπεις τον εαυτό σου σαν κάποιον που πάντα κάτι του λείπει. Λίγο χρόνος, λίγα χρήματα, λίγη ασφάλεια, λίγη υποστήριξη.
Η έλλειψη, τελικά, δεν είναι γεγονός. Είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε να βλέπουμε τον κόσμο.
Η νοοτροπία της αφθονίας
Η αφθονία είναι πιο αθόρυβη. Είναι μια αίσθηση βαθιά, ήσυχη, σίγουρη. Είναι η βεβαιότητα ότι ακόμα κι αν κάτι αργήσει, θα έρθει. Ότι το σύμπαν δεν έχει ξεχάσει να φροντίσει για εμένα. Ότι το “αρκετό” δεν είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσω με άγχος – είναι κάτι που μπορώ να αναγνωρίσω εδώ και τώρα.
Όταν ζω με νοοτροπία αφθονίας, η καρδιά μου είναι λίγο πιο ήρεμη. Ο νους μου, λίγο πιο καθαρός. Δεν με κυνηγάει ο χρόνος, δεν με φοβίζει η απώλεια. Κι αν δεν προλάβω να φάω με άνεση, δεν σημαίνει ότι λείπει κάτι από μένα.
Η μετάβαση: Από την έλλειψη στην αφθονία
Η αλλαγή αυτής της εσωτερικής θέσης δεν γίνεται με ένα κουμπί. Αλλά γίνεται. Και ξεκινά συχνά με μια ερώτηση:
“Αυτό που σκέφτομαι ή νιώθω τώρα… βασίζεται στον φόβο ή στην εμπιστοσύνη;”
Ορίστε μερικά βήματα για τη μετάβαση:
Παρατηρούμε την αντίδρασή μας
Όταν κάτι καθυστερεί, όταν νιώθουμε πως δεν έχουμε “αρκετό”… τι σκεφτόμαστε; Ποια είναι η πρώτη μας αφήγηση; Μήπως μας προδίδει μια παλιά, γνώριμη συνήθεια φόβου;
Αναγνωρίζουμε την εσωτερική μας επάρκεια
Δεν είμαστε μόνο τα λεπτά που απομένουν. Ούτε τα χρήματα στον λογαριασμό. Είμαστε η ευφυΐα, η δημιουργικότητα και η ανθεκτικότητά μας. Κι αυτά δεν εξαντλούνται.
Προσφέρουμε σε κάποιον κάτι μικρό
Ένα κομπλιμέντο, μια καλή κουβέντα, ένα κομμάτι από τον χρόνο μας. Η προσφορά γεννά την αίσθηση της αφθονίας — γιατί μας θυμίζει ότι έχουμε αρκετά για να δώσουμε.
Καλλιεργούμε την ευγνωμοσύνη
Όχι σαν άσκηση αισιοδοξίας, αλλά σαν πειθαρχία επίγνωσης. Θυμόμαστε όσα ήδη υπάρχουν — όχι για να μείνουμε στάσιμοι, αλλά για να νιώθουμε γεμάτοι καθώς προχωράμε.
Αλλάζουμε το ερώτημα
Αντί να ρωτάμε: “Θα προλάβουμε; Θα μας φτάσει;”, δοκιμάζουμε να πούμε:
“Τι μπορούμε να δημιουργήσουμε με ό,τι έχουμε τώρα;”
Εκεί αρχίζει η αφθονία.
Και το delivery;
Ήρθε τελικά στις 2:11. Έφαγα στον χρόνο που ήθελα και απόλαυσα την κάθε μπουκιά, γιατί θυμήθηκα.
Δεν πεινάμε μόνο για τροφή. Πεινάμε για αίσθηση πληρότητας.
Κι αυτή αρχίζει πάντα από μέσα.
Και εσύ;
Σε ποια νοοτροπία παρατηρείς τον εαυτό σου να γέρνει πιο συχνά; Στην έλλειψη ή στην αφθονία;
Αν ένιωσες κάτι από αυτή την ιστορία δικό σου — είτε σε ένα μικρό καθημερινό άγχος, είτε σε μια βαθύτερη εσωτερική αναζήτηση — θα χαρώ πολύ να μου στείλεις ένα μήνυμα.
Μπορούμε να μιλήσουμε, να δούμε μαζί τι σε δυσκολεύει και πώς μπορείς να κάνεις αυτό το πέρασμα… από το “δεν φτάνει” στο “είμαι ήδη αρκετός”.
Η αφθονία αρχίζει με το να επιτρέπεις στον εαυτό σου να λάβει.
Και πολλές φορές, αυτό ξεκινά με μια απλή κουβέντα.
