Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε ο Νίκος.
Καρπός του έρωτα του Σπύρου και της Ευαγγελίας.
Ροδαλός, χαμογελαστός, φωτεινός, ανοιχτός, αθώος, ελεύθερος!
Όποιος επικοινωνούσε με τον Νίκο, άφηνε επάνω του το αποτύπωμά του. Ενδυναμωτικές ή περιοριστικές πεποιθήσεις για τη ζωή – συχνά ξένες προς τα δικά του θέλω και τις φυσικές του κλίσεις.
Και ο Νίκος, μικρός και καλός, κοιτούσε τους μεγάλους με θαυμασμό και δέος, και σκεφτόταν:
«Δεν μπορεί… Αυτοί κάτι θα ξέρουν καλύτερα από μένα».
Τα “μη”, τα “δεν”, το “τι θα πει ο κόσμος”, το “τι θα πρέπει να γίνει ο Νίκος στη ζωή του” άρχισαν να σκεπάζουν τις πραγματικές του επιθυμίες.
Έτσι, άρχισε να φορά ρόλους και προσωπικότητες που δεν ήταν δικές του. Όλο και πιο μακριά από την αυθεντικότητά του.
Και σιγά σιγά, ένιωθε όλο και περισσότερο φυλακισμένος. Σαν μια κούκλα μπάμπουσκα.
Πού και πού –και όσο περνούσε ο καιρός, όλο και συχνότερα– δεν άντεχε τη φυλακή και ξέσπαγε. Καταστροφικά. Και για τον ίδιο, και για τους άλλους.
Τα χρόνια περνούσαν. Η πίεση μεγάλωνε. Μέχρι που, έπειτα από δύο απανωτά “χτυπήματα”, ένας φίλος τού πρότεινε να πάει να δει έναν σύμβουλο ψυχικής υγείας.
(Αλλού νόμιζε ότι πήγε… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)
Με τη βοήθεια του θεραπευτή του, ο Νίκος άρχισε να ξαναβρίσκει τα χαμένα κομμάτια του. Της παιδικής του αθωότητας. Του εαυτού του.
Λίγα στην αρχή. Ασύνδετα μεταξύ τους. Συχνά επώδυνα.
Δεν το έβαλε όμως κάτω. Κατάλαβε ότι αυτό είναι το δικό του μονοπάτι.
Άρχισε να βγάζει, ένα-ένα, τα περιτυλίγματα που δεν ήταν δικά του. Άρχισε να μιλάει.
Να κάνει παρέα με ανθρώπους που είχαν τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους προβληματισμούς…
Μα κι εκείνη τη θέληση: να ζήσουν, επιτέλους, τη δική τους ζωή.
Και τότε ο Νίκος αποφάσισε:
Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να αποκαλύπτομαι.
Και να βοηθάω κι άλλους να ανακαλύπτουν τον εξαιρετικό –θα τολμούσα να πω θεϊκό– εαυτό τους.
Και αυτό κάνει πλέον.
Μαμά, μπαμπά, σας ευχαριστώ για το δώρο της ζωής!
Θα κοιτάξω να κάνω κάτι καλό με αυτό.
Είμαι ο Νίκος. Και είμαι καλά!
Το παρόν αποτελεί την τελευταία μου εργασία στο μάθημα της Εικαστικής Θεραπείας, καλούμενος να γράψω κάτι προσωπικό από μια φωτογραφία που είχε μια μπάμπουσκα, και την ολοκλήρωση των σπουδών μου ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας.
Το αφιερώνω σε όλες και όλους –τις καθημερινές ηρωίδες και ήρωες– που ψάχνουν να βρουν τον αληθινό τους εαυτό.
Μπορείτε κι εσείς! Κάντε το!
