Η Στέλλα είχε μια ζωή προσεκτικά χτισμένη. Σαν καλοστημένη βιτρίνα. Στα 42 της, είχε ολοκληρώσει σπουδές, είχε ένα διαμέρισμα με θέα στο Φάληρο, μια αξιοπρεπή θέση σε εταιρεία εισαγωγών, έναν κύκλο φίλων που τη θεωρούσαν «η ήρεμη δύναμη». Δεν φώναζε, δεν ζητούσε, δεν προκαλούσε. Ήταν πάντα συνεπής, ευγενική και “αυτοδύναμη”.
Αλλά όταν έμενε μόνη της τα βράδια, ειδικά τις Κυριακές, ένα βάρος έπεφτε στο στήθος της. Όχι από μοναξιά ακριβώς. Από την αίσθηση πως ήταν πάντα «στο σχεδόν». Σχεδόν ευτυχισμένη. Σχεδόν αγαπημένη. Σχεδόν ολόκληρη.
Όλες της οι σχέσεις είχαν μια κοινή αρχή: πάθος, επικοινωνία, ενθουσιασμός. Και όλες είχαν κοινό τέλος: εξάντληση. Ήταν πάντοτε εκείνη που έδινε περισσότερα. Που καταλάβαινε. Που συγχωρούσε. Μέχρι που δεν είχε πια τι να δώσει.
Το χειρότερο, όμως, ήταν πως ένιωθε ενοχές κάθε φορά που ήθελε “περισσότερα”. «Μήπως ζητάω πολλά; Μήπως κανείς δεν είναι αρκετός για μένα;» αναρωτιόταν. Κάποιες φορές σκεφτόταν πως ίσως δεν είναι φτιαγμένη για σχέσεις. Ίσως να έπρεπε να αποδεχτεί ότι η ζωή της είναι “μόνη”.
Μέχρι που ένα βράδυ, μια φίλη της — η Δήμητρα — της έστειλε ένα μήνυμα στο messenger. Ένα link και μια φράση: «Κάν’ το δώρο στον εαυτό σου». Το link οδηγούσε σε μια σελίδα που έγραφε «Η Γεωμετρία της Ψυχής». Η Στέλλα γέλασε λίγο. Δεν ήταν τύπος που “πίστευε σε τέτοια”. Κι όμως, κάτι την τσίμπησε.
Το κράτησε στα αγαπημένα.
Τρεις εβδομάδες μετά, μετά από μια ακόμη απογοήτευση — εκείνος ο καινούργιος απλώς εξαφανίστηκε — μπήκε ξανά στο link. Και διάβασε. Για τα μοτίβα, για τον χάρτη, για την ψυχή που έχει προορισμό. Για τα δώρα που κρύβουμε χωρίς να ξέρουμε ότι είναι εκεί.
Χωρίς να το πολυσκεφτεί, έκλεισε ραντεβού.
Όταν έλαβε την ανάλυση και την πρώτη συνεδρία, ήταν σαν να άνοιξε ένα παράθυρο σε έναν χώρο που δεν είχε επισκεφθεί ποτέ μέσα της. Ο χάρτης της τής μίλησε για την εσωτερική της ροπή να θυσιάζεται για να νιώθει «χρήσιμη». Για το πώς είχε μάθει να αγαπά μόνο μέσα από τον πόνο. Για έναν παλιό, ασυνείδητο φόβο εγκατάλειψης που την έκανε να δένεται με ανθρώπους που δεν μπορούσαν να μείνουν.
Ένιωσε γυμνή — αλλά όχι εκτεθειμένη. Ένιωσε αναγνωρισμένη.
Στην πορεία, μέσα από τις ερωτήσεις που της τέθηκαν και τις συνειδητοποιήσεις που έκανε, άρχισε να βλέπει τις σχέσεις της αλλιώς. Όχι ως πεδία “επιδόσεων”, αλλά ως καθρέφτες. Και κατάλαβε πως όσο δεν έβλεπε η ίδια τον εαυτό της, θα τραβούσε πάντα αυτούς που την αγνοούσαν.
Της πήρε καιρό να εμπιστευτεί ξανά. Δεν έψαξε πια μανιωδώς για “τον Έναν”. Άρχισε να ασχολείται με τον εαυτό της, να γράφει, να χορεύει — ναι, πήγε σε εκείνο το σεμινάριο χοροθεραπείας που πάντα ήθελε. Άφησε χώρο για την ηρεμία, χωρίς να τη φοβάται.
Έναν χρόνο μετά, γνώρισε τον Πέτρο. Διαφορετικός από όσους είχε συνηθίσει. Ήσυχος. Τρυφερός. Σταθερός. «Δεν είναι συναρπαστικός» είπε στην αρχή στη Δήμητρα. «Όχι, είναι αληθινός» της απάντησε εκείνη.
Και τώρα η Στέλλα ξέρει: για να μπορείς να είσαι με κάποιον, πρέπει πρώτα να σταθείς δίπλα στον εαυτό σου.
Η Γεωμετρία της Ψυχής δεν της “έδωσε απαντήσεις”. Της έδωσε καθρέφτη. Και εκείνη — για πρώτη φορά — κοίταξε.
Αν νιώθεις ότι οι σχέσεις σου επαναλαμβάνονται σαν κύκλος, αν παλεύεις να αγαπηθείς αλλά δεν καταλαβαίνεις γιατί πονάς κάθε φορά, τότε ίσως είναι ώρα να στραφείς μέσα σου. Η Γεωμετρία της Ψυχής μπορεί να σου δείξει γιατί συμβαίνουν όλα αυτά — και πώς αλλάζουν.
Μάθε περισσότερα και δες τον δικό σου Χάρτη:
https://nikosavgerinos.gr/geometria-tis-psychis/
