Ο Μάνος είχε μάθει να πηγαίνει με το ρεύμα.
Όχι γιατί δεν είχε άποψη. Αλλά γιατί από μικρός, ένιωθε πως αν διαφωνούσε, αν έκανε “το δικό του”, θα ήταν βάρος. Η μητέρα του ήταν νοικοκυρά, ο πατέρας του αυστηρός λογιστής με άποψη για όλα. Και ειδικά για το τι “είναι σωστό” στη ζωή.
«Θα μπεις σε μια καλή σχολή και θα έχεις ένα επάγγελμα με προοπτικές».
«Μην κυνηγάς τα όνειρα, να κυνηγάς τη σιγουριά».
«Η ζωή είναι δύσκολη. Να ‘χεις μισθό, ένσημα και ησυχία».
Ο Μάνος δεν επαναστάτησε ποτέ.
Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων — όχι γιατί τον ενδιέφερε, αλλά γιατί του είχαν πει πως είναι «καλή βάση». Έπιασε δουλειά σε μια εταιρεία με ονοματεπώνυμο και σταθερότητα. Στα 33 του είχε μια “καλή θέση”, έναν καλό μισθό, bonus κάθε Δεκέμβρη, και συνδρομή στο γυμναστήριο του ομίλου.
Από έξω όλα φαίνονταν οργανωμένα. Από μέσα, όμως, η ζωή του ήταν σαν PowerPoint παρουσίαση: προβλέψιμη, άψυχη, κλινικά τακτοποιημένη.
Δεν μισούσε τη δουλειά του -την ανεχόταν. Δεν ένιωθε δυστυχής- ένιωθε κενός. Σαν κάτι να λείπει, αλλά να μην ξέρει τι.
Κάθε φορά που προσπαθούσε να το εξηγήσει σε κάποιον, έβγαινε χαζός. «Είσαι αχάριστος», του έλεγε ο εαυτός του. «Υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνονται για να βρουν τέτοια δουλειά».
Κι όμως, το κενό μεγάλωνε.
Μέχρι που ένα βράδυ, τυχαία, σε ένα podcast για προσωπική εξέλιξη, άκουσε τη φράση:
«Κάποιοι ζουν με βάση αυτό που είναι. Άλλοι με βάση αυτό που τους είπαν ότι πρέπει να είναι».
Κάτι μέσα του χτύπησε.
Το podcast είχε καλεσμένο έναν άντρα που μιλούσε για τη Γεωμετρία της Ψυχής. Δεν καταλάβαινε πολλά, αλλά του τράβηξε το ενδιαφέρον. Πήγε στην ιστοσελίδα. Έμεινε εκεί πάνω από μισή ώρα.
Και στο τέλος, χωρίς να το πει σε κανέναν, έκλεισε συνεδρία.
Όταν έλαβε την ανάλυση του Χάρτη του, κάτι άλλαξε μέσα του. Όχι απότομα — σιωπηλά.
Εκεί μέσα διάβασε για ένα εσωτερικό προφίλ που δεν είχε ποτέ εξερευνήσει: άνθρωπος δημιουργικός, που σκέφτεται με εικόνες, που έχει ταλέντο στην αφήγηση, στη σύνδεση με τους άλλους, στον συντονισμό ομάδων.
Και όμως, ζούσε μέσα σε φόρμες Excel και briefings για προϊόντα που δεν πίστευε.
Άρχισε να θυμάται.
Πως μικρός ζωγράφιζε.
Πως στα σχολικά περιοδικά ήταν πάντα εκείνος που έγραφε τα άρθρα.
Πως λάτρευε να σχεδιάζει concept, να συνθέτει ιδέες, να συνδέει ανθρώπους.
Αυτός ο άνθρωπος είχε ξεχαστεί. Τον είχε θάψει κάτω από το «πρέπει».
Στην πορεία, χωρίς τυμπανοκρουσίες, ξεκίνησε να φτιάχνει ένα side project. Ένα μικρό newsletter για προσωπικά brands, με θέμα «πώς να μιλάς σαν άνθρωπος και όχι σαν PowerPoint». Του άρεσε. Δεν ήξερε καν πού θα πάει. Αλλά ένιωθε ζωντανός όταν το έφτιαχνε.
Οι πρώτοι 100 αναγνώστες έγιναν 500. Κάποιος του ζήτησε να του γράψει τα κείμενα για το site του. Μετά, ήρθε και δεύτερος. Και τρίτος.
Έναν χρόνο αργότερα, ο Μάνος έκανε το βήμα. Παραιτήθηκε. Έχτισε το δικό του επαγγελματικό χώρο — όχι χωρίς φόβο. Αλλά με εκείνο το είδος φόβου που περιλαμβάνει ενθουσιασμό. Όπως όταν βουτάς από βράχο στη θάλασσα.
Η ζωή του σήμερα δεν είναι τέλεια. Έχει στιγμές άγχους. Δεν έχει σταθερότητα όπως παλιά. Αλλά έχει κάτι άλλο: αλήθεια.
Ξέρει γιατί κάνει αυτό που κάνει. Νιώθει δικός του ο δρόμος. Και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, δεν πηγαίνει με το ρεύμα.
Η Γεωμετρία της Ψυχής δεν του άλλαξε τη ζωή από μόνη της. Αλλά του άνοιξε την πόρτα — κι εκείνος, επιτέλους, μπήκε μέσα.
Αν η δουλειά σου σε κάνει να σβήνεις σιγά-σιγά, αν νιώθεις πως κάτι άλλο σε καλεί αλλά δεν ξέρεις τι… ο Χάρτης της Ψυχής σου ίσως το ξέρει.
Μάθε πώς μπορείς να ευημερήσεις με βάση τα δικά σου ταλέντα και τις εσωτερικές σου ανάγκες.
Δες τον δικό σου χάρτη:
https://nikosavgerinos.gr/geometria-tis-psychis/
