Η Μαρία μπήκε στο γραφείο μου με ένα βλέμμα γεμάτο άγχος. «Νιώθω ότι είμαι αναβλητική», μου είπε, «δεν προλαβαίνω τίποτα. Όσα βάζω στο μυαλό μου να κάνω, μένουν πίσω και νιώθω συνέχεια αποτυχημένη». Καθίσαμε μαζί, και άρχισε να μου περιγράφει την καθημερινότητά της.
Είναι μαμά δύο ανήλικων παιδιών, εργάζεται με πλήρες ωράριο, και θέλει να είναι μια καλή σύζυγος και σύντροφος. Μέσα σε όλα αυτά, προσπαθεί να προλάβει τα πάντα – από τις δουλειές του σπιτιού μέχρι τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών και την υποστήριξη των συναδέλφων της στη δουλειά. Όμως, κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάθε φορά που μια υποχρέωση έμενε μισοτελειωμένη, έβαζε κι άλλες στο πρόγραμμα, σαν να προσπαθούσε να καλύψει το κενό, χωρίς να συνειδητοποιεί πως απλώς επιβάρυνε τον εαυτό της περισσότερο.
Καθώς συζητούσαμε, έγινε ξεκάθαρο ότι η Μαρία δεν ήταν αναβλητική. Ήταν μια γυναίκα που ήδη έδινε το 110% των δυνάμεών της, αλλά δεν είχε βάλει ποτέ τον εαυτό της προτεραιότητα. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μέσα στον καταιγισμό των υποχρεώσεων, είχε ξεχάσει να αναρωτηθεί τι πραγματικά είναι σημαντικό, τι επείγον, και ποια από αυτά τα φορτία της ανήκουν στην πραγματικότητα.
Μήπως συνδέεσαι και εσύ με την ιστορία της Μαρίας;
Πολλοί από εμάς νιώθουμε συχνά ότι “κολλάμε” και δεν ολοκληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας και μια από τις πλέον συνηθισμένες σκέψεις είναι ότι είμαστε αναβλητικοί.
Είναι όμως πάντα έτσι; Μήπως πίσω από το αίσθημα της αποτυχίας κρύβεται κάτι πιο απλό και ταυτόχρονα πιο βαθύ;
Σε αυτό το άρθρο, σκέφθηκα να δώσω τις «πρώτες βοήθειες» αναβλητικότητα ή την υπερβολική επιβάρυνση της καθημερινότητάς μας
Το πρώτο λάθος: Η υπερφόρτωση της ημέρας
Όταν γεμίζουμε το πρόγραμμά μας με περισσότερα από όσα μπορούμε να κάνουμε, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να νιώσουμε ικανοποίηση. Το αντίθετο, ενώ δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, καταλήγουμε να αισθανόμαστε ανεπαρκείς.
Η έλλειψη σαφήνειας: Σημαντικά ή Επείγοντα;
Δεν είναι όλα τα θέματα ίδια. Κάποια είναι επείγοντα, αλλά όχι σημαντικά, ενώ άλλα είναι ζωτικής σημασίας, αλλά δεν έχουν άμεση προθεσμία.
Η πρότασή μου: Δώσε κάποιο χρόνο στη ρεαλιστική αποτύπωση της μέρας ή της βδομάδας σου και την σπουδαιότητα των θεμάτων.
Σε αυτό, θα σε βοηθήσει το άρθρο Βάζω τους στόχους μου σε τάξη !
Ποια είναι δική σου ευθύνη;
Ένα άλλο συχνό πρόβλημα είναι η ανάληψη ευθυνών που δεν μας ανήκουν. Από την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τους άλλους, παίρνουμε υποχρεώσεις που δεν είναι δικές μας και στο τέλος της ημέρας, εξουθενωμένοι, αναρωτιόμαστε τι κάναμε και σήμερα.
Η πρότασή μου: άρχισε να αναρωτιέσαι για κάθε θέμα «Αν είναι πραγματικά δικό σου;” Αν όχι, μείνε σταθερός/η και πες “όχι” με ευγένεια.
Σε αυτό, μπορεί να σε βοηθήσει το άρθρο Εσύ πόσες ευθύνες φορτώθηκες σήμερα;
Μήπως η τελειομανία σε μπλοκάρει;
Πολλές φορές δεν ξεκινάμε κάτι, γιατί θέλουμε να το κάνουμε τέλειο. Αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο καθυστέρησης.
Η πρότασή μου: Επικεντρώσου στην πρόοδο, όχι στην τελειότητα. Το 80% της προσπάθειας είναι αρκετό για να φέρει αποτελέσματα.
Η ιστορία της Μαρίας και οι προβληματισμοί που αναλύσαμε παραπάνω είναι μια υπενθύμιση για όλους μας: η υπερφόρτωση, η έλλειψη προτεραιοτήτων και η ανάληψη ευθυνών που δεν μας ανήκουν, μπορούν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της αναβλητικότητας.
Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση στη ζωή μας και περισσότερη φροντίδα για τον εαυτό μας.
Αν νιώθεις πως κάποιες από αυτές τις δυσκολίες αφορούν και σένα, μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια.
Κάθε αλλαγή ξεκινά από μια απόφαση και ένα πρώτο βήμα!
Κλείσε μια συνάντηση μαζί μου, για να δουλέψουμε παρέα πάνω στις ανάγκες και τους στόχους σου.
Μαζί, μπορούμε να κάνουμε τη ζωή σου πιο ισορροπημένη και ουσιαστική!
Αν θεωρείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια για κάποιο θέμα,
εδώ είμαι να το συζητήσουμε!
